Ormanda çalılara rastlamak nadirse,
Benim hüzüne kapılıp yalnızlığa düşmem ne?
Saçlarına dokunup yüzünü okşadığım sevgilim,
Sana ne çok alışmışım meğer.
Beni terk etmeyen karanlıkta seni görememek korkum.
Basit ve zor olup anlamsız görünen endişeler ve beklentiler.
Kabul etmek istemiyor insan bazen,
Mutsuzluğunu da bıkkınlığını da.
Ertelenen duygularıma geç kalmaktan oluyor hep.
Açlık ve zorundalıklar geçiştiriyor bir süre ama hepsi bu.
Yürürken yorulduğumda bir ağaca yaslanınca,
Nefesim çoğunluğa açılıyor.
Sevgisiz bir hayat ciğerlerimi kirletiyor.
Uzun uzun sarılmak istediğim sevgilim,
Beni düşlüyor biliyorum.
Yalnızlığımı yenip karanlığı alt edecek inanıyorum.
