Yalnızlığım üstüne toprak atılmış gibi küçümseniyordu biri tarafından. Geçecek diyordu, sen abartıyorsun herkes senin gibi zorlanıyor. Yanılıyordu, yanıldığını ona anlatmaya çalışmaktan yorulmuştum. Boşaydı, umursamadığı ya da anlayamadığı ortadaydı. Bir diğeri benim gibi ortak acılarda debeleniyordu. Oysa üçümüzde acı çekiyorduk. Ama diğeriyle birbirimizi doğru zamanlarda anlayabiliyorduk. Çok yorulmadan, sorulmadan hissediliyordu. Yalnızlık bize yeni bir yol sunuyordu sanki…
Garip
